تادائو آندو

این فایل در قالب پاورپوینت PowerPoint در ۴۳۹ اسلاید و تهیه و تظیم و در آن به تادائو آندو پرداخته است.
آندو،خود معمایی است . او بر خلاف بیشتر معماران امروز ، تحصیلات رسمی در مدارس معماری نداشته است. آنچه از او می دانیم اینکه وی در اوزاکای ژاپن، در سال ۱۹۴۱متولد شده است . سنین ۱۰ تا ۱۷سالگیش صرف درست كردن مدلهای چوبی كشتی‌ها، هواپیماها و قالب‌ها وآموختن پیشه نجاری در فروشگاه خانه شان كه مشرف به خیابان بود، گشت.
در۱۹۶۲تا ۱۹۹، اوایل ۲۰سالگی ، آندو تصمیمی در مورد یك دوره خودآموزی گرفت كه ساختمانهای سراسر ژاپن (از جمله معابد و پرستشگاه ها و چای خانه ها) و اروپا، آفریقا و ایالات متحده را از نزدیك بازدید و مطالعه كند.وی مطالعات معماری را با رفتن به ساختمانهای واقعی و كتاب خواندن درباره آثار معمارانی از قبیل لُكوربوزیه، لودویگ میس ون درو،آلوار آلتو، فرانك لوید رایت و لویی كان دنبال كرد.
پیش از برگشتن به اُزاکا در سن ۲۸سالگی استودیوی خودش را ایجاد می‌كند، تادائو آندو و همكاران.وی باعنوان استاد میهمان در دانشگاه های توكیو، ییل، هاروارد و كلمبیا بوده است. در سال ۱۹۹۵ به عنوان هجدهمين برنده ي جايزه ي معمار پريتزكر انتخاب شد . آندو ، سومين معمار ژاپني است كه اين جايزه را دريافت مي كند.
…
ويژگي هاي معماري آندو را مي توان در فرم ساده، فضاي خالص و بيان بي طرفانه آن دانست.
ظاهراً جعبه بتني موجود در كارهاي آندو-نشان دهنده عدم وجود نشانه يا علامتي مبني بر تغيير در طول بيست سال معماري آندو است. با نگاهي دقيق تر و توجه به انتظاماتي كه در كارهاي آندو وجود دارد، مي توانيد با الگوهايي كه معماري او بر آن اساس تغيير كرده، آشنا شويد. در كارهاي آندو، تغييرات پايه اي به طور منظم هر پنج سال، از سال ۱۹۷۵ ثبت شده است. مانند چهار نمونه از بهترين كارهاي او كه مطابق زمان تكميلشان اين موضوع را تأييد مي كنند و عبارتند از: خانه راو، سومي يوشي(خانه آزوما در سال ۱۹۷۵، خانه كوشينو در سال ۱۹۸۰، تايمز ۱ در سال ۱۹۸۵ و موزه كودكان در هيوگو در سال ۱۹۹۰٫ با مقايسه اين چهار پروژه، به اين نتيجه مي رسيم كه گوشه هاي جعبه بتني باز شده، جعبه كم كم كنار گذاشته شده و تبديل به تركيبي از پلان هاي آزاد مي شود. كيفيت فضا نيز به تدريج از تاريكي به روشني و از سنگيني به سبكي تغيير مي كند. به طور كلي، معماري آندو با تغييرات مداوم و هميشگي همراه است. در پشت اين تغييرات بصري، تحولاتي اساسي در حال وقوع است. با مقايسه كارهاي آندو از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۹۲، با حركت ناگهاني روبه رو مي شويم كه نقطه شروع آن از سال ۱۹۸۵ است. اين تغيير جهت، از درون به بيرون است؛ يا به عبارت ديگر، از فضاي مركز گرا به فضاي گريز از مركز و حركت از معماري نفي به معماري نفي نفي. حاصل آن، توجه به بيرون به جاي درون و سطح به جاي عمق است. حال، به بررسي اين تغيير جهت ها خواهيم پرداخت.